امام علی علیه السلام

لَقد أصبَحنا فِي زَمانٍ قَدِ اتَّخَذَ أكثَرُ أهلِهِ الغَدرَ كَيساً وَنَسَبَهُم أهلُ الجَهلِ فيهِ إلى حُسنِ الحيلَةِ. مالَهُم قاتَلَهُمُ اللّهُ ؟ قَد يَرَى الحُوَّلُ القُلَّبُ وَجهَ الحيلَةِ وَدونَها مانِعٌ مِن أمرِ اللّهِ ونَهيِهِ فَيَدَعُها رَأيَ عَينٍ بَعدَ القُدرَةِ عَلَيها ويَنتَهِزُ فُرصَتَها مَن لاحَريجَةَ لَه فِي الدّينِ .

ما در روزگارى به سر مى‌بريم كه بيشتر مردم آن بى‌وفايى را زيركى مى‌دانند و نادانان، آنان را سياستمدار مى‌خوانند. آنان را چه مى شود؟ خدا آنها را بكشد! شخص زيرك، از نيرنگ در كار، آگاه است؛ امّا امر و نهى خدا ، مانع اوست و با اينكه قدرت دارد، آن را به كار نمى‌بندد. امّا آن كه پرواى دين ندارد، فرصت طلبى مى‌كند و سودجويى مى‌نمايد.